۲۶ فوریه زادروز ویکتور هوگو نویسنده و شاعر فرانسوی

از آدمی که به عنوان یک سیاست‌مدار در مجلس ملی کشور فعالیت می کند و در عین حال با قلمش به وضعیت جامعه‌اش می‌تازد، کمی بعید به نظر می‌رسد چنان عاشق‌پیشه هم باشد که مکتب «رمانتیسیم» در ادبیات را پایه ریزی کند. «ویکتور هوگو» اما هم سیاست‌مدار بود، هم در حالی توجهش به فقیران جامعه‌اش بود که زیر دست مادری با روحیه سلطنتی بزرگ شد و از همه مهم‌تر، یک شاعر عشق پیشه هم بود!

«ویکتور-ماری هوگو» در سال ۱۸۰۲ در فرانسه متولد شد. دوران کودکی او دائماً در سفر با پدر در میان ارتش امپراتوری و لشکرکشی‌هایی سپری شد که خیلی زود منجر به جدایی پدر و مادرش شد. تجمل‌گرایی مادرش در مقابل وفاداری پدر به نظام، حاکی از ناسازگاری آن دو و دوران پرآشوب زندگانی ویکتور بود.

ویکتور هوگو سال ۱۸۱۵ تحصیل در دانشکده‌ی حقوق را آغاز کرد و در سال ۱۸۱۸ در حالی که احساس می‌کرد سه سال از عمر خود را به بطالت و بی‌هدف گذرانده، فارغ‌التحصیل شد. خاطرات او از دوران فقیرانه‌ی تحصیلش بعدها الهام‌بخش او در خلق شخصیت «ماریوس» در رمان بی‌نوایان شد.

ورود به دنیای ادبیات

او در کنار تحصیلات ابتدایی‌اش آثار «فرانسوا-رنه دو شاتوبریان»، شاعر فرانسوی را دنبال می‌کرد و از سن کم مجذوب ادبیات و شعر بود. او در همین دوران اشعار «ویرژیل»، شاعر کلاسیک رومی را ترجمه کرد و خود سرودن قصیده را آغاز کرد. «هوگو» نخستین اثرش را که مجموعه‌ای از اشعار بود را در سال 1822 منتشر و به دنبال آن نوشتن داستان را آغاز کرد.

او در بیست‌وپنج‌سالگی نخستین نمایش‌نامه‌اش با عنوان «کرامول» را با مقدمه‌ای مفصل درباره‌ی مکتب رمانتیسم نوشت و سال 1829 رمان «واپسین روز یک محکوم» را منتشر کرد. او در اواسط قرن نوزده از اعضای فرهنگستان شد و به‌عنوان نماینده مجلس عالی قانون‌گذاری فرانسه انتخاب شد. او فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی را دنبال می‌کرد و خواستار تحصیلات همگانی، لغو بردگی، لغو مجازات اعدام و فقرزدایی بود.

هوگو با انتشار درام شاعرانه‌ی «کرامول» در سال ۱۸۲۷ به عنوان یک رمانتیک واقعی ظاهر شد؛ موضوع این نمایشنامه با مایه‌های معاصرش، درباره‌ی رهبری ملی است که از میان ی که به دنبال پادشاهی می‌گردند برمی‌خیزد. در حالی که هوگو شهرت اولیه‌اش را مدیون نمایشنامه‌هایش بود، از سال ۱۸۳۱ با رمان تاریخی خود «گوژپشت نتردام» به شهرت گسترده‌ای دست یافت.

بیشتر بخوانید: نوبل ادبیات به شاعر آمریکایی رسید

گذر از دنیای سیاست

با انقلاب ۱۸۴۸، هوگو به عنوان معاون پاریس در مجلس مؤسسان و بعداً در مجلس قانونگذاری انتخاب شد وهمان سال از نامزدی موفق شاهزاده لویی ناپلئون برای ریاست جمهوری حمایت کرد. هوگو همانطور که غرق در سیاست بود نخستین نوشته‌های تبعید خود را به طنز و تاریخ معاصر اختصاص داد: «ناپلئون کوچک» (۱۸۵۲)، در محکومیت ناپلئون سوم و «تاریخ یک جنایت» روزشمار کودتای لویی بناپارت. بازگشت هوگو به شعروشاعری، انفجار خشم بود: مجازات (۱۸۵۳). این مجموعه اشعار خشم او را در برابر امپراتور جدید عیان کرد و در سطح فنی، او را از تعصبات کلاسیک آزاد و در دستیابی به تسلط کامل به قدرت شاعرانه‌اش، توانا کرد.

«هوگو» در ماه می سال  ۱۸۸۵ در فرانسه درگذشت و از خود حدود پنجاه اثر به جا گذاشت. در مراسم خاک‌سپاری‌اش حدود دو میلیون نفر شرکت کردند  و از او به‌عنوان سیاست مدار و فردی که در تشکیل جمهوری آن زمان فرانسه تأثیرگذار بود، یاد کردند.

خبرکانادا، مرجع اخبار روز سراسر کانادا