فیلم جاده خاکی در جشنواره کن غافلگیرکننده عنوان شده است

به گزارش «خبرکانادا» و به نقل از «ایندیپندنت»، روز شنبه «جاده خاکی»، اولین ساخته بلند پناه پناهی، در بخش «دو هفته با کارگردانان» جشنواره کن به نمایش درآمد. پناه ۳۷ ساله درس‌خوانده دانشگاه هنر تهران است و فیلم کوتاهی که ساخته بود، پیش‌تر نیز در چندین جشنواره‌ به‌نمایش درآمده بود. با این حال، ظاهر شدنش در برنامه کن 2021 غافلگیرکننده بود.

«جاده خاکی»، مثل فیلم‌های اخیر جعفر پناهی، و البته مثل تنها فیلم ایرانی برنده نخل طلا («طعم گیلاسِ» عباس کیارستمی)، از تمِ سفر جاده‌ای استفاده می‌کند و دقیقا در همان مناطق ترک‌زبان غرب ایران می‌گذرد که «سه رخ» در آن‌ فیلم‌برداری شده بود. این فیلم ضمنا مثل فیلم‌های جعفر پناهی تم نقد اجتماعی دارد و روی موضوع حساس مهاجرت قاچاقی جوانان از ایران و قلب‌های شکسته خانواده‌ها انگشت گذاشته است.

مجموعه این‌ها باعث می‌شود که پیش از دیدن فیلم، انتظار داشته باشیم که پناهیِ پسر هم فیلمی مشابه فیلم‌های اخیر پناهیِ پدر ساخته باشد، و اگر مثل صاحب این قلم دل خوش چندانی از «سه رخ» و «تاکسی تهران»‌ و سینمای گل‌درشت سال‌های اخیر جعفر پناهی نداشته باشید، احتمالا به «جاده خاکی» نیز چندان امیدوار نباشید.

اما وقتی هشت و نیم صبح شنبه (به وقت محلی) فرا رسید و نمایش «جاده خاکی»  در کن آغاز شد، به سرعت دریافتیم که با پیش‌فرض غلطی وارد سالن «کروزتِ» کن شده‌ایم. پناه پناهی البته با پدرش همکاری نزدیکی دارد و به گفته خودش، فیلمنامه این فیلم را نیز اول به پدرش نشان داده است، اما سبکی به‌روشنی متفاوت و حتی متضاد با پدر دارد.

فیلم در فضایی ابزورد آغاز می‌شود:، خانواده‌ای متشکل از پدر و مادر، پسری بیست و چند ساله، و پسرکی دبستانی، با هم در سفری جاده‌ای هستند. خیلی زود می‌فهمیم که قوانین غریبی در این سفر برقرار است. مثلا پسرک نباید گوشی موبایلش را با خود می‌آورده که آورده است، و به همین دلیل مجبور می‌شوند آن‌را در گوشه‌ای خاک کنند. پدرِ بذله‌گوی خانواده، با بازی دوست‌داشتنی حسن معجونی، با مزه‌پراکنی‌های متعدد ظاهرا می‌خواهد فضایی را نرم کند که به دلیلی که هنوز نمی‌دانیم، سنگین است.

بیشتر بخوانید: آغاز به کار جشنواره سینمایی کن پس از ۲ سال وقفه

تنها با گذشت زمان و پیش رفتن داستان است که می‌فهمیم قضیه سفر چیست؛ تلاش برای رسیدن به مرز ترکیه تا پسر جوان پشت فرمان، به دست قاچاقچی‌ها سپرده شود و راه دیاری دیگر را طی کند.

هر چهار بازیگر بر کار خود مسلط هستند و به‌خصوص بذله‌گویی‌های معجونی و دنیای خاصی که پسربچه، امین سیمیارِ، ایجاد می‌کند، ما را همراه روایت فیلم می‌برد تا موضوع اجتماعی آن آرام آرام جا بیفتد، و به همین علت، تاثیرگذار باشد.

با این تفاصیل، پناه شانس آن را دارد که بر حدود ۳۰ رقیب دیگر خود پیروز شود و دوربین طلایی جشنواره کن را از ‌آن خود کند. این جایزه هر سال به بهترین فیلم اول داده می‌شود و کارگردانان فیلم اولی در تمام بخش‌های جشنواره، بر سر آن رقابت می‌کنند. ایرانی‌ها سابقه طولانی‌ای در ربودن این جایزه دارند. اولین بار، جعفر پناهی بود که با «بادکنک سفید» در سال 1995 این جایزه را از آن خود کرد. سپس در سال 2000 دو فیلم ایرانی، مشترک برنده دوربین طلایی شدند:‌ «جمعه» از حسن یکتاپناه و «زمانی برای مستی اسب‌ها» از بهمن قبادی.

خبرکانادا، مرجع اخبار روز سراسر کانادا