ابداع دانشمند ایرانی برای جوش دادن ستون فقرات

به گزارش خبرکانادا، جوش دادن ستون فقرات که اتصال دو مهره به یکدیگر است، می‌تواند طیف گسترده‌ای از اختلالات ستون فقرات را درمان کند. پژوهشگران دانشکده مهندسی “دانشگاه پیتسبرگ”(University of Pittsburgh) سعی دارند ایمپلنت‌های هوشمند چاپ سه‌بعدی را مخصوص هر بیمار بسازند که به عنوان حسگری برای نظارت بر بهبود ستون فقرات عمل می‌کنند.
ایسنا به نقل از نوروساینس نیوز گزارش داده، امیر علوی، دانشمند ایرانی این پروژه که آزمایشگاه او موسوم به “iSMaRT Lab”، این پژوهش را سرپرستی می‌کند، گفت: ایمپلنت‌های هوشمند می‌توانند یک بازخورد زیستی را در لحظه ارائه دهند و مزایای درمانی و تشخیصی بسیاری دارند اما ادغام مدارهای حجیم یا منابع برق با ایمپلنت‌های کوچک، بسیار چالش‌برانگیز است. راه حل این است که از ماتریکس ایمپلنت به عنوان یک محیط سنجش فعال و برداشت انرژی استفاده کنید. این همان چیزی است که ما روی آن متمرکز شده‌ایم.

آزمایشگاه iSMaRT، گروه جدیدی از فرامواد مکانیکی چندمنظوره را توسعه داده است که به عنوان حسگرهای خود عمل می‌کنند و اطلاعات مهمی را در مورد فشار و تنش‌های وارده بر ساختار خود ثبت و ارسال می‌کنند. این فرامواد خودآگاه که “متا تریبومتریال”(meta-tribomaterials) نامیده می‌شوند، قدرت خود را تولید می‌کنند و می‌توان از آنها برای طیف گسترده‌ای از کاربردهای مربوط به سنجش و نظارت استفاده کرد.
این ماده به گونه‌ای طراحی شده است که تحت فشار، الکتریسیته تماسی بین ریزلایه‌های رسانا و دی‌الکتریک آن رخ می‌دهد و نوعی بار الکتریکی ایجاد می‌کند که اطلاعاتی را در مورد وضعیت ماتریکس مواد می‌فرستد. به علاوه، این ماده به طور طبیعی قابلیت تنظیم مکانیکی فوق‌العاده متامواد استاندارد را نیز دارد.

نیروی تولیدشده با استفاده از مکانیسم نانوژنراتور تریبوالکتریک داخلی، نیاز به منبع انرژی مجزا را از بین می‌برد و یک تراشه کوچک، داده‌های مربوط به فشار را ثبت می‌کند که یک شاخص مهم برای بهبودی است. سپس، داده‌ها را می‌توان با استفاده از یک اسکنر قابل حمل، به صورت غیرتهاجمی خواند.
روش پیشنهادی نه تنها از نظر قابلیت‌های حسی منحصربه‌فرد است، بلکه از یک ماده بسیار قابل تنظیم ساخته شده است که می‌توان آن را براساس نیازهای بیمار سفارشی‌سازی کرد.
علوی گفت: محفظه‌های مخصوص جوش دادن ستون فقرات، به طور گسترده در جراحی‌های ستون فقرات استفاده می‌شوند اما آنها معمولاً از تیتانیوم یا پلی‌اتراترکتون با خواص مکانیکی ویژه ساخته می‌شوند.
سفتی محفظه‌هایی که ما ابداع کرده‌ایم، به راحتی قابل تنظیم کردن است. این ایمپلنت را می‌توان بر اساس آناتومی خاص بدن بیمار، پیش از جراحی با روش چاپ سه‌بعدی ساخت که باعث می‌شود بسیار طبیعی‌تر باشد.
پژوهشگران سعی دارند در مراحل بعد، این دستگاه را روی مدل‌های حیوانی به کار بگیرند. از آنجا که این ماده به صورتی باورنکردنی قابل تنظیم و مقیاس‌پذیر است، طراحی حسگر هوشمند می‌تواند در آینده با بسیاری از کاربردهای پزشکی دیگر مانند استنت‌های قلبی-عروقی یا اجزای جایگزین زانو و مفصل ران سازگار شود.
علوی گفت: این نخستین ایمپلنت در نوع خود است که از پیشرفت‌ها در نانوژنراتورها و فرامواد، برای ایجاد قابلیت چندمنظوره در بافت ایمپلنت‌های پزشکی استفاده می‌کند. این پیشرفت، نقش مهمی در آینده دستگاه‌های کاشتنی خواهد داشت.
این پژوهش، در مجله “Advanced Functional Materials” به چاپ رسید.