افزایش نرخ ماندگاری مهاجران در چهار استان آتلانتیک

از طریق برنامه مهاجرت آتلانتیک نرخ ماندگاری مهاجران در این استان‌ها به طور قابل توجهی افزایش یافته است
داده‌های اداره آمار کانادا گزارش می‌دهد که منطقه آتلانتیک کانادا از زمان اجرای برنامه مهاجرت آتلانتیک (AIP) تعداد
بیشتری از مهاجران را حفظ کرده است. این برنامه آزمایشی ۵ سال پیش ایجاد و در سال ۲۰۲۲ به برنامه دائمی
مهاجرت آتلانتیک (AIP) تبدیل شد.
با گذشت سه سال از برنامه آزمایشی مهاجرت آتلانتیک (AIPP)، نرخ ماندگاری یک ساله نیروی کار متخصص و
نیروی فنی متخصص به طور قابل توجهی در تمام استان‌های آتلانتیک افزایش یافته است. در صورتی که چنین روندهایی
در اکثر استان‌های دیگر در همان دوره مشاهده نشده است.
نوا اسکوشیا بیشترین افزایش نرخ ماندگاری مهاجر را دارد
نرخ ماندگاری یک ساله مهاجران پذیرفته شده در آن استان به عنوان نیروی کار متخصص و نیروی فنی متخصص در
سال ۲۰۱۹، با ۶۷٫۶ درصد، بیش از سه برابر بیشتر از مهاجران پذیرفته شده در سال ۲۰۱۶ (۲۱٫۵ درصد) یعنی قبل
از معرفی برنامه آزمایشی مهاجرت آتلانتیک (AIPP) بود.
آژانس خدمات آماری و جمعیت‌شناختی خاطرنشان می‌کند: «نرخ‌های ماندگاری یک ساله نیوبرانزویک، نیوفاندلند و
لابرادور نیز به‌طور قابل‌توجهی بالاتر بود و هر کدام حدود ۲۲ درصد در چهار سال افزایش یافتند. »

جزیره پرنس ادوارد کمترین نرخ ماندگاری را در این پنج سال به خود اختصاص داد، اما بیشترین افزایش را در میان
مهاجران اخیر داشت.
برنامه آزمایشی مهاجرت آتلانتیک (AIPP) که در سال ۲۰۱۷ در پاسخ به نرخ‌های پایین ماندگاری و کاهش نیروی کار
در استان‌های آتلانتیک راه اندازی شد، نیروی متخصص خارجی و فارغ التحصیلان بین المللی را استخدام می‌کند و
کارفرمایان از طریق آن با سازمان‌های ارائه دهنده خدمات اسکان برای تقویت حفظ مهاجران همکاری می‌کنند.
اداره آمار کانادا خاطرنشان می‌کند: «در میان مهاجرانی که از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ پذیرفته شده بودند، کسانی که قصد
اقامت در انتاریو، بریتیش کلمبیا یا آلبرتا را داشتند، پنج سال پس از ورودشان احتمال زیادی داشت که همچنان در آن
استان‌ها اقامت کنند.»
نرخ ماندگاری این سه استان در طی ۵ سال نسبتاً ثابت بود، به استثنای آلبرتا، که در آن از ۸۸٫۹ درصد در میان
مهاجرانی که در سال ۲۰۱۴ وارد شدند، به ۸۴٫۵ درصد در میان مهاجرانی که در سال ۲۰۱۵ وارد شدند، کاهش یافت.
منیتوبا و ساسکاچوان کاهش نرخ ماندگاری مهاجر را تجربه کردند
طبق اعلام اداره آمار کانادا، نرخ ماندگاری هر دو استان از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ بیش از ۱۰ درصد کاهش یافته است.
همچنین در میان پذیرفته شدگان از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ و پذیرفته شدگانی که قبل از پذیرش دارای اجازه کار بودند،
بیش از ۸۹ درصد آنها در استان یا منطقه محل پذیرش خود در طول پنج سال پس از پذیرش مالیات ثبت کردند.
در مقابل، کسانی که فقط اجازه تحصیل قبل از پذیرش داشتند، کمترین میزان ماندگاری استانی را داشتند. نرخ ماندگاری
این گروه در بین پذیرفته شدگان در سال ۲۰۱۰ ۸۲٫۵ درصد بود و در بین پذیرفته شدگان در سال ۲۰۱۵ به ۷۴٫۷
درصد کاهش یافت.
آن دسته از مهاجرانی که از طریق برنامه‌های حمایت مالی خانواده به کانادا می‌آیند، احتمال بیشتری داشت که در استان
بمانند.
اداره آمار کانادا خاطرنشان کرد: «در میان مهاجرانی که در سال ۲۰۱۰ پذیرفته شدند، ۹۲٫۶ درصد از افرادی که توسط
برنامه‌های حمایت مالی خانواده آمده‌اند، پنج سال پس از پذیرش در استان محل پذیرش خود باقی مانده‌اند، در حالی که
این رقم در سال ۲۰۱۵ به ۹۲٫۳ درصد رسید.»
در سال ۲۰۱۰، نرخ ماندگاری پناهندگان استانی در پنج سال ۸۶٫۱ درصد بود و در سال ۲۰۱۵ به ۸۷٫۴ درصد افزایش
یافت.