سكوت سرشار از ناگفته‌هاست
مجامع بين‌المللی، در هفته جهانی ناشنوایان بر رعايت حقوق آنها تأكيد كردند
آنان که می‌توانند سخن بگویند، سکوت را به رضایت تعبیر می‌کنند؛ اما سکوت گاهی اعتراض است و گاهی هم تقدیر. دنیای ناشنوایان؛ دنیای سکوت است، سکوتی که از سر رضایت نیست، شکایتی هم نیست. تقدیر است و سرنوشت. سرنوشتی که شاید بتوان آن را نوعی دیگر نوشت.
ناشنوایان به عنوان بخشی از جامعه در سراسر دنیا به دلایل خاصی و در مراحل مختلف از زندگی خواسته یا ناخواسته قدم به دنیای سکوت گذاشته‌اند و با زبان و فرهنگی متفاوت زندگی می‌کنند و زبان اشاره تنها راه ارتباطی آنان با سایر افراد جامعه است.
نامگذاری هفته جهانی ناشنوایان
سال 1958 ميلادی و در شهر «رم» ایتالیا برای اولین‌بار «فدراسیون جهانی ناشنوایان» جهت ارتقاء فرهنگ ارتباط با ناشنوایان، آگاهی سیاست‌مداران و عموم مردم از مشکلات قشر ناشنوا، هفته آخر ماه سپتامبر را به عنوان هفته جهانی ناشنوایان نامگذاری کرد.
در آخرين هفته سپتامبر به کشور‌ها اختیار داده شده یکی از روز‌های اين هفته را در کشور خود به نام روز جهانی ناشنوایان نامگذاری کنند.
در طول این هفته با مشارکت همه اعضای جوامع ناشنوایان که شامل افراد ناشنوا، خانواده آنها، مترجمان معتبر زبان اشاره و همچنین ذینفعان مختلف مانند دولت‌های ملی، سازمان‌های ملی و بین‌المللی حقوق بشر، فعالیت‌هایی برگزار می‌شود. در طول این مدت، سازمان‌های ناشنوایان در سراسر جهان به شدت تشویق می‌شوند تا علاوه بر توجه به خواسته‌ها و نیاز‌های افراد ناشنوا به افزایش حقوقشان در سراسر جهان نیز کمک کنند.
فدراسیون جهانی ناشنوایان همواره بر برابری، حقوق بشر و احترام برای همه افراد، فارغ از رنگ و نژاد، ملیت، جنسیت، سن و سال و عواملی از این دست تاکید ورزیده و در راه تحقق این امر گام بر می‌دارد. در همین راستا موضوع هفته جهانی ناشنوایان سال 2020 «تایید مجدد حقوق ناشنوایان» انتخاب شد.
نامگذاری هفته ناشنوایان مصادف است با گرامیداشت سالروز فوت «دکتر شرایر» که اولین رئیس ناشنوای فدراسیون ناشنوایان بود.
بیشتر بخوانید: رنگ‌هاي پاییزي از فراز مون‌رویال
باغچه ناشنوایان
در ایران نیز کلمه ناشنوا با نام مرحوم «جبار باغچه‌بان» پیوند خورده است. «جبار عسگرزاده» که به مناسبت تاسیس اولین کودکستان در تبریز به نام «باغچه اطفال»، نام خانوادگی خود را به باغچه‌بان تغییر داد و در همان کودکستان بود که باغچه‌بان به فکر تعلیم و تربیت بچه های ناشنوا افتاد.
مرحوم «باغچه‌بان» در دستنوشته‌هایش اشاره می‌کند که در هنگام شروع این کار با تمسخر اطرافیانش روبه‌رو شده است. وی می‌نویسد: «وقتی فکر تعلیم و تربیت کودکان ناشنوا را با رئیس فرهنگ وقت تبریز در میان گذاشتم، با تعجب او روبه‌رو شدم و مورد تمسخر قرار گرفتم. رئیس فرهنگ به من گفت: اگر راست می‌گویی بیا و به بچه‌های سالم تبریز فارسی یاد بده، درس دادن به ناشنوایان پیشکش!» با این حال، باغچه‌بان تا یک سال بعد به سه کودک ناشنوا خواندن و نوشتن آموخت. روزی که این کودکان ناشنوا در تبریز امتحان می‌دادند، مردم از دیوارهای مدرسه بالا می‌رفتند، آنها می‌خواستند خواندن، نوشتن و حرف زدن کودکان ناشنوا را ببینند.
خبرکانادا، مرجع اخبار روز سراسر کانادا
نظرات بسته شده است.