۱۸ اسفند سالروز درگذشت سیمین دانشور، نویسنده نامدار ایرانی

تا پیش از «آتش خاموش» شعله نویسندگی هیچ زنی در ادبیات داستانی نویسی ایران، روشن نشده بود. این مجموعه داستان، که قهرمان داستان هایش را اغلب زنانی تحصیل کرده در جامعه‌ای سنتی تشکیل می دهند، نخستین مجموعه داستانی بود که به صورت حرفه‌ای به بازار نشر کتاب ایران ارائه شد و جرقه ای بود برای آتش داستان نویسی زنان دیگر.

«سیمین دانشور» در سال ۱۳۰۰ در شیراز متولد شد. او از کودکی با اشعار شاعرانی چون «حافظ» و «سعدی» آشنا شد و پدرش دوستانی داشت که صاحب مغازه کتابفروشی بودند و به همین سبب، کتاب‌های تازه منتشر شده را به پدرش هدیه می‌داند و از همین روی کتاب ها خیلی زود به دست «سیمین» می رسیدند.

به دلیل آشنایی که با زبان انگلیسی داشت،خیلی زود با ادبیات جهان نیز آشنا شد. در سال ۱۳۱۶ اولین مقاله‌اش را با «نام زمستان بی‌شباهت به زندگی ما نیست» در نشریه‌ای محلی چاپ کرد. یک سال بعد به همراه خواهر و برادرانش به تهران آمد و در سال ۱۳۲۰ خورشیدی، به عنوان معاون اداره تبلیغات خارجی  در رادیو ایران استخدام شد. «علی اکبر کسمایی» و «احمد شاملو» از همکاران او در رادیو بودند.

دو سال بعد، در سال ۱۳۲۲، از کار رادیو کناره‌گیری کرد و در روزنامه «ایران» مشغول به کار شد. از این زمان به بعد، او با نام مستعار «شیرازی بی نام» می‌نوشت و ترجمه هم می‌کرد. در سال ۱۳۲۷اولین کتاب خود را با نام «آتش خاموش»  را که شامل ۱۶ داستان کوتاه بود، منتشر کرد. «آتش خاموش» نخستین مجموعه داستانی است که به قلم زنی ایرانی چاپ شده‌ است؛ هر چند با نقد های منفی بسیاری مواجه شد.

بیشتر بخوانید: دو فیلم ايراني در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر جهان

زوج جدایی ناپذیر احمد و سیمین

«دانشور» در سال ۱۳۲۷، در حالی که در اتوبوس از تهران راهی شیراز بود، با «جلال آل احمد» آشنا شد. این آشنایی دو سال بعد به ازدواج انجامید.

«آل احمد» از خانواده‌ای مذهبی بود. پدر و پدربزرگش روحانی بودند. خانواده «دانشور» مرفه و تحصیل‌کرده بودند. پدر «جلال» که راضی به این ازدواج نبود، در روز عقد «جلال» و «سیمین» به قم رفت و در مراسم حاضر نشد. او تا ده سال بعد هم پا به خانه آنها نگذاشت. این ازدواج، تا مرگ نابهنگام آل احمد، در سال ۱۳۴۸، به مدت ۲۰ سال دوام داشت.

حضور پر رنگ دانشور در ادبیات ایران

او در شهریور ۱۳۳۱ با دریافت بورس تحصیلی به آمریکا رفت و در رشته زیبایی شناسی  تحصیل کرد. در استنفورد نزد «والاس استگنر» داستان‌نویسی را آموخت و در مدت تحصیل در آمریکا «باغ آلبالو» اثر «آنتوان چخوف» و دو رمان دیگر را به فارسی ترجمه کرد.

«دانشور» در سال ۱۳۳۴ به ایران بازگشت و در هنرستان هنرهای زیبا مشغول به تدریس شد. در سال ۱۳۳۸نیز به عنوان دانشیار «کلنل علینقی وزیری» در رشته باستانشناسی و تاریخ هنر در دانشگاه تهران مشغول به تدریس شد.

در سال ۱۳۴۰، دومین مجموعه داستان خود با نام «شهری چون بهشت» را منتشر کرد. در تیرماه ۱۳۴۸ رمان «سووشون» را منتشر کرد، که مشهورترین رمان او و از جمله پرفروش‌ترین رمان‌های معاصر است که  تا کنون  به هفده زبان ترجمه شده‌است.

«سیمین دانشور» پس از یک دوره بیماری آنفلوآنزا عصر روز ۱۸ اسفند در ۹۰ سالگی در خانه‌اش در تهران درگذشت.

یادش سبز،نامش ماندگار

خبرکانادا، مرجع اخبار روز سراسر کانادا