مساله اجاره مسکن برای اقشار کم در آمد در مترو ونکوور

یک کارگر با حداقل دستمزد در مترو ونکوور باید در هفته 112 ساعت کار کند تا بتواند یک آپارتمان دو خوابه اجاره کند.

مطالعات جدید نشان می دهد افزایش سریع اجاره ها اقشار کم درآمد را به نواحی اطراف شهر می راند اما شرایط برای مستاجرهای کم درآمد در کانادا به اندازه ساکنین مترو ونکوور وخیم نیست.

یک کارگر با حداقل دستمزد در ونکوور برای اجاره یک آپارتمان دو خوابه باید 112 ساعت در هفته و برای اجاره یک واحد یک خوابه باید 84 ساعت در هفته کار کند.

طی گزارش مفصلی که آژانس مسکن دولت فدرال منتشر کرده است، تهیه مسکن برای افرادی که بیش از 30 درصد از درآمد خود را به آن اختصاص می دهند غیر ممکن می شود.

این نسبت نشان می دهد که یک ساکن مترو ونکوور باید در هر ساعت 27 دلار درآمد داشته باشد تا بتواند یک واحد آپارتمان یک خوابه و با 35 دلار در هر ساعت یک واحد دو خوابه اجاره کند.

راه حل طولانی مدت دولت فدرال و استانی برای این بحران که یک سوم خانوارهای مترو ونکوور و کشور را در بر می گیرد، این است که بیشتر به مساله special housing توجه شود  که طی آن افراد می توانند در خانه هایی که با هدف اجاره کمتر ساخته می شوند، ساکن شوند. البته دولت بیش از سه دهه پیش کاری در این زمینه اغاز کرد و بعد رها شد.

طبق گزارش منتشر شده توسط کارشناسان اقتصاد در منطقه False Greek که در شمال مترو ونکوور واقع شده است، میزان اجاره از دیگر جاها در مترو ونکوور گران تر است. اجاره یک واحد یک خوابه در این منطقه 2000 دلار و دو خوابه 3،168 دلار در ماه است.

در City of Vancouver میزان اجاره یک واحد آپارتمان یک خوابه 1،382  دلار است. که در این بین در جایگاه دوم از نظر گران بودن هزینه اجاره قرار می گیرد.

افراد با درآمد پایین در مقابل افزایش اجاره در مرکز شهرهای بزرگ کانادا آسیب پذیرتر هستند و این مساله آن ها را به نواحی اطراف شهر می راند.

میزان اجاره در بخش های مختلف مترو ونکوور از 1،357 دلار برای اجاره یک واحد تک خوابه تا 1،143 دلار متفاوت است.

پس از مترو ونکوور گران ترین شهرها از نظر اجاره مسکن، ویکتوریا، کالگری، اتاوا، بری و ادمونتون هستند. بیش از 4.7 میلیون خانواده کانادایی در خانه های اجاره ای زندگی می کنند. این خانه ها کاندو های خصوصی و یا ساختمان های اجاره ای هستند.

کارشناسان می گویند دولت های استانی و فدرال باید برای حل این مساله راه کارهایی ارائه دهند. آن ها از دهه 1990 تا به حال ساختمان سازی با هدف اجاره را متوقف کرده اند.

بخش های خصوصی نیز بیشتر برای صاحبان املاکی ساختمان سازی می کنند که خود در ونکوور ساکن نیستند و نه ساکنین مستاجر در این شهر.

به جای ایجاد ابزار سرمایه گذاری برای خریداران چینی و آمریکایی بهتر است اولویت سازندگان واحد های مسکونی، ایجاد واحد های مسکونی باشد که ساکنین ونکوور قادر به اجاره آن باشند. کسانی که در این شهر کار و زندگی می کنند.

به گفته کارشناسان دولت کانادا برای حل این مشکل باید آلمان و اتریش را الگو قرار دهد. به طور نمونه نیمی از خانه های شهر وین به صورت social housing در اختیار ساکنین قرار می گیرد. خانه هایی که برای اجاره آن ها هزینه کمتری پرداخت می شود. و یا شهر برلین اخیرا خرید املاک خصوصی را آغاز کرده تا از آن ها به عنوان واحد های اجاره ای استفاده شود.

درست است که تقاضای واحد های اجاره ای در مترو ونکوور مساله بحرانی است اما هر ساله 30،000 مهاجر و 10،000 دانشجو و کارگر خارجی وارد ونکوور می شود و برای یک شهر دشوار خواهد بود تا برای حل بحران اجاره نشینی کاری انجام دهد.

کارشناسان بر این باورند که با ورود دولت به منظور تامین هزینه های مالی ساخت انواع واحد های مسکونی اجاره ای، پرداخت کنندگان مالیات ضرورتا متحمل زیان نمی شوند.

مانع بزرگ برای دولت بریتیش کلمبیا در ساخت این واحدها پیش پرداخت هزینه سرمایه است. دولت باید یک سرمایه اولیه داشته باشد اما از طرف دیگر بازگشت سرمایه از سوی این واحد ها به دولت نیز 20، 30، و یا 50 سال طول می کشد.

مساله اجاره نشین ها در کانادا و به ویژه مترو ونکوور با وجود رشد جمعیت در طول یک شب حل نخواهد شد. از آنجایی که دولت اقدامی در زمینه موضوع special housing  انجام نمی دهد احتمالا نسل بعد به راه حلی برای این مشکل خواهد رسید.

خبرکانادا، مرجع اخبار روز سراسر کانادا